Kacipta lamun balik maké beus asé, kumplit toilét, bantal jeung pidiona. Tapi eusi dompét teu ngayun "imaginasi". Kapaksa naék gépé, pasesedek jeung tukang dagang katut kardus.
Eureuleuuu, selengseng gas ti gigireun. Rét, nini-nini keur ngahampleu leupeut jeung géhu, regot téh manis. Dibéré pamandangan kitu, cacing dina peujit, beuki kancolah, alabrug-abrugan ménta parab. Miharep diasongan leupeut, lebeng tepi ka kérésékna dirikeskeun.
"Géhu, géhu, géhu..., géhu a?"
"Aya, bandrék kang?"
"Aya, cuang calukan"
"Bandrek kang?"
"Aya uduk mang?"
"Aya, sakedap gé kadieu, ayeunamah bandrékna kang"
"Atos aya, aqua" Tukang bandrék ngaléos bari jamotrot.
"Peryogi uduk? Kumplit sambel kacangna" Awéwé tengah tuwuh ngasongkeun uduk. Haté teu téga, ngagawéan nu daragang, bari beuteung peurih. Tapi dalah dikumaha, eusi dompet ngan sapaseun ongkos.
"Aya pisa nyi?" Si nini gigireung.
"Nya moal diiderkeun pisamah nini!" Tukang uduk teugeug.
"Bérés urusan, mun tatadi nanyakeun pisa" Ceuk si nini, bari nambrukeun leupet jeung gorengan sakérésék dina lahunan.