Rohangan kelas tilu jempling kawas ga’ang ka tincak. Bu Iceu lajag-léjég badis setrikaan. Niténan hiji-hiji muridna, nu anteng ngeusian soal Matematika. Duka pogot atawa baning ku kasima.
“Tos bérés barudak?”
“Teu acaaan, Bu!” barudak ragem nembalan.“Kumaha ieu téh? Teu pira soal nu kitu. Waktuna dités hiji-hiji!”
Barudak ratug tutunggulan. Pangpangna Udin, beungeutna pias ngapas. Ngeleper, késangna renung ‘na tarang.
“Udin! Ari salapan dikali tilu sabaraha?”
“Tiluna aya salapan,” jawab Udin teu euleum-euleum.
“Ari tilu kali salapan!?”
“Salapanna aya tilu!”
“Enya jumlahna sabaraha?”
“Sumuhun, jumlahna éta-éta kénéh, Bu.”
“Enya éta-éta kénéh téh, sabaraha?” Bu Iceu nyereng.
“Teu cekap, Bu.”
“Naonna nu teu cukup?”
“Ramona kirang. Nambut nu Ibu, sakantenan dipangétangkeun.”
“Udiiiiiiiin..! Maju ka hareup. Nantung!”