“Barudak, isukan mawa kertas warna, elém, jeung gunting”. “Muhun bu barudak giak némbalan”.
Bél tanda balik nongtoréng, barudak paheula-heula moro panto, kacipta nu diboro warung bi Encih nu ngan hiji-hijina diwewengkon sakola.
 

Isukna katinggali paroman barudak loba nu nguyung. Ngan si Enjay nu katangén bérag naker, rangselna merekis, teuing naon boa eusina. “Barudak! kaluarkeun bahan jang kolaseu téa!” Barudak ngabigeu, ngan sababaraha urang nu ngaluarkeun kalayan daria.
“Kunaon ngaharuleng?”. “sé’épeun bu” Mimin ngawanikeun némbalan. “Beakeun kumaha Min?”. “Saur bi Encih tos aya nu ngaborong”. “Cing saha nu boga kertas warna jeung elem leuwih?”. “Abdi bu”. Si Enjay némbalan daria naker. “Alus, sok bagi babaturan nu teu bogaeun!”.
Hate curiga, basa si Enjay ngabagi-bagi elém jeung kertas warna ka babaturanna. Naha bet loba-loba teuing manehna mawa bahan jang kolaseu.
Kocéak si Ma’mun ngocéak, peureup si Enjay nyayang na cukang irungna. Duit kertas dua rébuan mancawura tina kérésék si Enjay.
“Enjaaaaaaay!!!”