Geus béak kecap, geus parat nembus jajantung ieu kapeurih, geus saat cimata, geus tamat panghareupan. Témbok nu malang antara anjeun jeung kuring beuki wedel jeung kandel, luhur ngapak méga, moal katarékahan sok sanajan ku impian.
 

Bulan pias lungse ngagantung na lamunan, béntang tereb dina sagara harepan, langit kayas beuki pias, katumbiri hamo éndah sok sanajan girimis nyombo.

Kiwari tinggal lamunan, nungtun ka mangsa katukang, mangsa ligarna kembang dina taman haté, mangsa bulan purnama mapaés impian, mangsa katumbiri mayungan harepan, mangsa taman haté di pupusti, dijaga, disimbeuhan asih unggal waktu.

Deudeuh, sono, jeung kamelang diudar taya kendatna, teu kabayang bakal loba jungkrang, teu kaimpleng tembok wedel beuki kandel.

Kiwari anjeun cicing ngabetem nyumponan kahayang kaayaan. Anjeun jeung kanyeri enjeun, anjeun jeung kasono anjeun, anjeun jeung cinta, kamelang anjeun. Anjeun nyimpeun kapeurih jang anjeun.

Tapi anjeun teu sadar kapeurih anjeun, kanyeuri anjeun geus parat nembus ieu jajantung.