Hiji-hiji babaturan nemahan pati dina mata pakarang algojo. Kocéak dengékna meupeus simpé jeung nyecepna peuting katompérnakeun. Geutih beuereum tur seger muncrat mancawura lamokot dina leungeun jeung beungeut algojo.
Matana nu buringhas bangun hana’ang ku getih, haus misahkeun raga tina jiwa nu masih tumaninah ngancik.

Rét kasabuderen rohangan nu méh suwung. Awak karasa beuki ngageter, jantung ratug tutunggulan, téténjoan mimiti ranyay nu antukna méakeun sésa tanaga ninggalkeun rasa pasrah, meureun ieu tungtung poe nu bakal kasorang. Rét ka buah cinta kuring jeung manéhna nu ngalantarankeun kuring teu sadrah kana papasten.

“Enung, sing teger jungjunan, ieu papasten nu kudu ditarima ku urang, keun da aya nu baris nuluykeun kahirupan urang kahareup nyaéta buah cinta urang” Kerewek manéhna ditéwak, gérését mata pakarang ampir nyapatkeun tikorona, taya sora nu kaluar sadrah geus ngalimpudan jiwana.

“Husen! Montong dipeuncit nu etamah euy! Anggur piara sing hade, baranahan loba endogna!”